W archeologii stosuje się metodę 14C (czyli radiowęglową) do ustalania dat bezwzględnych. We wszystkich substancjach organicznych obecny jest w stałej ilości radioaktywny izotop węgla, który od momentu utraty „życia” (zabicia zwierzęcia, ścięcia drzewa) ulega rozpadowi; po nieco mniej niż 6000 lat jego ilość spada do połowy. Mierząc zawartość izotopu 14C w danej substancji, możemy określić, kiedy nastąpiła jej „śmierć”, oczywiście w przybliżeniu (zazwyczaj błąd pomiary waha się pomiędzy 50 – 100 lat).
· Wykorzystując izotopy promieniotwórcze można również określić wiek wody odciętej od możliwości wymiany z innymi zbiornikami wód oraz z parą wodną atmosfery. Gdy woda znajduje się w izolowanym zbiorniku, wówczas nie ma do niej dopływu trytu i ilość tego radioizotopu zaczyna maleć na skutek rozpadu promieniotwórczego. Tak więc okres przechowywania wody w zamkniętym pojemniku można mierzyć w oparciu o ilość zawartego w niej trytu. Metoda ta ma zastosowanie do określania wieku wody maksymalnie do około 30 lat, ponieważ czas półtrwania dla trytu wynosi około 12 lat. Metoda trytowa opracowana podobnie jak metoda węgla 14C przez Willarda Libby, znajduje zastosowanie m.in. do oznaczania wieku win. Tak samo jak metoda węgla 14C również metoda trytowa w przyszłości może okazać się nieskuteczna. Próby nuklearne oraz reaktory jądrowe są przyczyną wzrostu ilości trytu w atmosferze, co znacznie utrudnia interpretację wyników.
Datowanie izotopowe (radiodatowanie) – metody datowania próbek, oparte na zjawisku rozpadu promieniotwórczego, stosowane głównie w naukach geologicznych i archeologicznych. Metody oparte są na określeniu proporcji pomiędzy pierwotną zawartością danego izotopu promieniotwórczego a obecną zawartością tego izotopu w próbce. Proporcja ta zależna jest wyłącznie od czasu rozpadu. Warunkiem metodologicznym jest utrzymanie układu zamkniętego w czasie trwania rozpadu (z wyjątkiem metody radiowęglowej). Pierwotną zawartość izotopu oblicza się poprzez zsumowanie produktu jego rozpadu (stałego izotopu radiogenicznego) oraz reszty nierozpadniętego izotopu promieniotwórczego.
Zęby świetnie nadają się do badań izotopowych oraz jako źródło antycznego DNA. Na zdjęciu trzonowiec hominina Paranthropus robustus. Badania izotopowe zębów tych istot pozwoliły obalić błędne przekonania o ich diecie. Autor: Didier Descouens. Licencja Creative Commons.
http://pol.convdocs.org/tw_files2/urls_19/277/d-276922/276922_html_m4884c8bb.jpg
http://archeowiesci.pl/wp-content/uploads/2012/06/Paranthropus-robustus.jpg
